Mój facet jest zapalonym graczem. Wraca z pracy - gra, wstaje do pracy - gra, ma wolny weekend - gra. Pewnego dnia odeszły mi wody, zaczęły się bóle porodowe, zaczęłam go wołać o pomoc. Na co od odparł, że teraz nie może, bo ma rajd i mam poczekać godzinę albo dwie. Poszłam więc do sąsiada, zgięta w pól z bólu, prosić go, by mnie zawiózł do szpitala. Mój facet nawet nie zauważył, że wyszłam i zdziwił się, gdy po paru godzinach zadzwoniłam, by mu oznajmić, że urodziłam córkę. Myślał, że nadal czekam aż skończy grać i zawiezie mnie do szpitala... Potem zdziwił się jeszcze bardziej, gdy mu oznajmiłam, że z nami koniec i sama wychowam dziecko. Był wielce przekonany, że nie zrobił nic złego i przesadzam. Córka po urodzeniu nie oddychała i gdybym pojechała do szpitala choć minutę później, możliwe, że by nie przeżyła.