Chcąc być miła, w dniu urodzin przyniosłam do biura wielką tacę eleganckich donutów. Od wszystkich dostałam życzenia blablabla, nawet szef zgarnął trzy. Następnego dnia zapytał czy mam chwilę po czym mnie zwolnił. Nie wiem czy chciał się nażreć za darmo czy wielkodusznie nie chciał mnie zwolnić w urodziny.
Wracaliśmy z wakacji. Mój ojciec prowadził, a ja przysnęłam. Obudziłam się kiedy staliśmy na czerwonym i jeszcze nie do końca obudzona wymyśliłam sobie, że jesteśmy na miejscu.
Wysiadłam z auta i zaczęłam wyjmować torbę z bagażnika, a rodzina patrzyła na mnie z opuszczonymi szczękami. Dopiero jak ludzie zaczęli trąbić, że nie ruszamy zorientowałam się, że to chyba jeszcze nie jest parking pod naszym blokiem.
Jestem straszną niezdarą. Regularnie nabijam sobie guzy i siniaki. Ostatnio uderzyłam się w kant stołu w trakcie romantycznej kolacji z mężem. Wkurzyłam się, bo to już był kolejny uraz tego dnia.
Mąż stwierdził, że kocha mnie taką jaką jestem, a moja niezdarność jest dla niego słodka. Rozczulona nachyliłam się do niego żeby dać mu buziaka i podpaliłam włosy od świeczki.
Poszedłem z chorym synkiem do lekarza.
Smarkacz zaczął kaszleć na wszystkich, którzy jego zdaniem są chorzy żeby nie okazało się, że przyszli na darmo.
Rośnie z niego prawdziwy altruista.
Jesteśmy razem już kilka lat i przyznam, że już bardzo chciałam, by Szanowny mi się oświadczył. Ale wolałam poczekać, aż sam się sobie przyzna, że jestem "Tą Jedyną".
Nawet wczoraj gadałam o tym z przyjaciółką. Dziś odebrałam wyniki, które jasno mówią, że będę potrzebować kilku lat leczenia, czyli muszę zaproponować Mu małżeństwo z rozsądku, by mieć ubezpieczenie NFZ (jedyna opłacalna dla nas opcja).
Nie do końca to miałam na myśli, gdy mówiłam, że fajnie, gdybyśmy wreszcie się pobrali...