Wracaliśmy z wakacji. Mój ojciec prowadził, a ja przysnęłam. Obudziłam się kiedy staliśmy na czerwonym i jeszcze nie do końca obudzona wymyśliłam sobie, że jesteśmy na miejscu.

Wysiadłam z auta i zaczęłam wyjmować torbę z bagażnika, a rodzina patrzyła na mnie z opuszczonymi szczękami. Dopiero jak ludzie zaczęli trąbić, że nie ruszamy zorientowałam się, że to chyba jeszcze nie jest parking pod naszym blokiem.

Jestem straszną niezdarą. Regularnie nabijam sobie guzy i siniaki. Ostatnio uderzyłam się w kant stołu w trakcie romantycznej kolacji z mężem. Wkurzyłam się, bo to już był kolejny uraz tego dnia.

Mąż stwierdził, że kocha mnie taką jaką jestem, a moja niezdarność jest dla niego słodka. Rozczulona nachyliłam się do niego żeby dać mu buziaka i podpaliłam włosy od świeczki.

Poszedłem z chorym synkiem do lekarza.

Smarkacz zaczął kaszleć na wszystkich, którzy jego zdaniem są chorzy żeby nie okazało się, że przyszli na darmo.

Rośnie z niego prawdziwy altruista.

Jesteśmy razem już kilka lat i przyznam, że już bardzo chciałam, by Szanowny mi się oświadczył. Ale wolałam poczekać, aż sam się sobie przyzna, że jestem "Tą Jedyną".

Nawet wczoraj gadałam o tym z przyjaciółką. Dziś odebrałam wyniki, które jasno mówią, że będę potrzebować kilku lat leczenia, czyli muszę zaproponować Mu małżeństwo z rozsądku, by mieć ubezpieczenie NFZ (jedyna opłacalna dla nas opcja).

Nie do końca to miałam na myśli, gdy mówiłam, że fajnie, gdybyśmy wreszcie się pobrali...