Jakoś tak się złożyło, że w bardzo krótkim czasie praktycznie wszyscy moi samotni znajomi znaleźli sobie drugą połówkę. Początkowo wcale mi to nie przeszkadzało bo dobrze mi obecnie samemu, ale zauważyłem, że coraz rzadziej mnie zapraszają na wspólne wypady.

Na pytanie co się dzieje, większość odpowiada mi, że to dlatego żebym nie czuł się samotny. Od razu czuję się mniej samotny jak tylko nie spotykam się ze znajomymi.

Niedawno zostaliśmy rodzicami i z tej okazji odwiedziła nas rodzina mojego męża. Teściowa i szwagierka poszły oglądać dzieciątko, a ja robiłam kawę w kuchni.

Chyba nie skumały się, że obok kołyski stoi elektroniczna niańka bo usłyszałam jak rozmawiają... o tym, że dziecku było by znacznie lepiej w życiu gdybym ja umarła. Nie ukrywam, że trochę się teraz boję całej rodziny mojego męża.

Mój pies postanowił dziś zrobić kupę na środku chodnika. No nic, trzeba sprzątnąć. Nie przewidziałam tylko tego, że

kiedy będę się schylała po jego dzieło, on skoczy mi na plecy, a na śliskim chodniku skończy się to wylądowaniem klatką piersiową w świeżej kupie.

Od dziecka mam taki paskudny tik nerwowy - kiedy się mocno denerwuję to śmieję się w taki głupi i irytujący sposób.

Niestety nie raz już mi się to zdarzyło w mało odpowiedniej sytuacji, ale niedawny pogrzeb żony mojego szefa jest zdecydowanie najgorszym z nich.